We zitten nu op het vliegveld. Gratis wifi maakt het wachten eenvoudiger. Nog even winkelen zit er niet echt in want op de valreep ben ik ( Monique) op mijn knie gevallen die nu dik en blauw is.
Vandaag hebben we een geocach gedaan en hebben we de Stargazercoin achtergelaten in Amerika met de opdracht " I want to go home " . We hebben vandaag nog iets heel bijzonders meegemaakt, een aardbeving. Wij stonden in een bezoekerscentrum toen dit plotseling begon te trillen. We schrokken en vluchten naar buiten waar we de jongens riepen. Die vroegen zich stomverbaasd af waarom ze moesten komen. Zij voelden op de grond dus niets. Het was de eerste aardbeving na 12 jaar.
Nog een paar minuten en dan boarden, de vakantie zit er nu echt op. Ons blog is ruim 1000 keer bekeken. Verbazingwekkend en heel gaaf. Bedankt allemaal !
Liefs,
Michiel, Monique, Tom en Merijn
dinsdag 23 augustus 2011
maandag 22 augustus 2011
Fietsen in Washington DC, 22 augustus
Vandaag zijn we voor de tweede keer Washington ingetrokken. De eerste keer was het zo vreselijk warm dat we het liefst de stad wilden ontvluchten. Nu was het mooi zonnig met een lekker windje. We hebben fietsen gehuurd en ik moet zeggen, dit is de ideale manier om langs de monumenten te gaan. Ze liggen nogal ver uit elkaar in het park en zelfs met de fiets zijn we twee uur bezig geweest om ze te bezoeken. Daarbij zijn we niet overal in geweest om de geschiedenis te bestuderen. Jammer genoeg lag de vijver voor het Abraham Lincoln Memorial droog.
Zoals we al verwacht hadden bracht de metro ons vlot in het centrum. In Washington DC hebben ze, in vergelijking met de andere steden, een mooi overzichtelijk en schoon metronetwerk.
Morgen allerlaatste dag, de auto is inmiddels opgeruimd. De tassen bijna gepakt en eerlijk gezegd willen we na vier weken ook wel weer heel graag naar huis.
We zijn vanavond nog even Betesda ingelopen en dat blijkt een heel leuk centrum te hebben met leuke winkels en eettentjes.
Baltimore, Fort Henry, 21 augustus
Onderweg naar Washington brengen we een bezoek aan Fort Henry. Een museum van de National Park Service. We zagen een bord langs de snelweg en aangezien we meer dan genoeg tijd hadden maakten we een kleine omweg. We konden met onze National Park passen zo doorlopen.
Het fort stamt uit de 19e eeuw. In 1862 vochten hier de Engelsen met de Fransen. Het Fort is nog in goede staat. Zoals bij veel bezienswaardigheden lopen ook hier veel acteurs rond.
Het is ons opgevallen dat in het Noordoosten wel erg veel draait om veldslagen, oorlogen, legers. Bijna elke brug is wel een "memorial bridge" voor veteranen. Ook barst het overal van de monumenten.
Als we in het hotel aankomen zijn we aangenaam verrast. Het hotel is groot, de kamers zeer ruim (De jongens hebben naast twee tweepersoonsbedden ook nog een zitje met twee bankjes.) En..... heel fijn, het hotel staat precies bovenop het metrostation. De auto kan dus voorlopig even blijven staan.
Het fort stamt uit de 19e eeuw. In 1862 vochten hier de Engelsen met de Fransen. Het Fort is nog in goede staat. Zoals bij veel bezienswaardigheden lopen ook hier veel acteurs rond.
Het is ons opgevallen dat in het Noordoosten wel erg veel draait om veldslagen, oorlogen, legers. Bijna elke brug is wel een "memorial bridge" voor veteranen. Ook barst het overal van de monumenten.
Als we in het hotel aankomen zijn we aangenaam verrast. Het hotel is groot, de kamers zeer ruim (De jongens hebben naast twee tweepersoonsbedden ook nog een zitje met twee bankjes.) En..... heel fijn, het hotel staat precies bovenop het metrostation. De auto kan dus voorlopig even blijven staan.
Stargazer stone, 20 augustus
Omdat Wifi er nog steeds uit ligt kunnen we internet niet gebruiken om onze uitstapjes in de omgeving uit te zoeken en dat is in het digitale tijdperk een behoorlijke handicap. Hoog op onze verlanglijst staat voor deze omgeving de Mason-Dickson line – de huidige grens tussen Pennsylvania en Maryland, uitgemeten rond 1760. We kunnen nu niet bij informatie om interessante punten die bij deze historische grens horen op te zoeken.
De grens is onderwerp van het voor ons zo bijzondere liedje “Sailing to Philadelphia” van Mark Knopfler. Op onze trouwkaart stond 10 jaar geleden een stukje uit de tekst, “ Another day will make it clear why the stars should guide us here”.We hebben destijds ons bootje ook Stargazer genoemd. We hadden toen nog geen plannen om dit gebied te bezoeken maar als je er zo dicht bij bent dan is het wel heel bijzonder om bij de oorsprong van je favoriete lied te staan.
We besluiten om bij de locals te vragen wat zij weten over de Mason-Dickson line, die hier tenslotte maar zo’n 15 mijl vandaan moet lopen. En dat is meteen raak. We vragen de mevrouw in het campingwinkeltje of zij misschien wel eens van astronoom Mason en ‘stargazer’ Dickson heeft gehoord Tot onze stomme verbazing zegt ze: “Do I know about Mason and Dickson, they lived around the corner when measuring the line! In fact they even left a measured stone, that we call the Stargazer Stone”. De steen blijkt een belangrijk meetpunt bij het vaststellen van de grenzen te zijn geweest. In het huis dat bij de locatie hoort hebben Mason en Dickson jarenlang hun uitvalbasis gehad. De mevrouw zegt dat de steen er na 250 jaar nog steeds ligt en niet te missen is. Ze wijst ons de weg naar Stargazer Road. Daar zien we de steen, die samen met de tuin en het huis zelfs deel blijkt uit te maken van een officiële ‘historical site’. Om die reden werd er in 1906 een muurtje om heen gezet, voorzien van een plaquette. Onwetend van dit alles bleken wij ons kamp precies te hebben opgeslagen bij wat we zo graag wilden zien.
We zullen er hier niet teveel over uitweiden, maar als je meer wilt weten over de Mason-Dixon line, klik dan hier.
Sailing to Philadelphia
I am Jeremiah Dixon
I am a Geordie Boy
A glass of wine with you, sir
And the ladies I'll enjoy
All Durham and Northumberland
Is measured up by my own hand
It was my fate from birth
To make my mark upon the earth...
He calls me Charlie Mason
A stargazer am I
It seems that I was born
To chart the evening sky
They'd cut me out for baking bread
But I had other dreams instead
This baker's boy from the west country
Would join the Royal Society...
We are sailing to Philadelphia
A world away from the coaly Tyne
Sailing to Philadelphia
To draw the line
The Mason-Dixon line
Now you're a good surveyor, Dixon
But I swear you'll make me mad
The West will kill us both
You gullible Geordie lad
You talk of liberty
How can America be free
A Geordie and a baker's boy
In the forest of the Iroquois...
Now hold your head up, Mason
See America lies there
The morning tide has raised
The capes of Delaware
Come up and feel the sun
A new morning is begun
Another day will make it clear
Why your stars should guide us here...
We are sailing to Philadelphia
A world away from the coaly Tyne
Sailing to Philadelphia
To draw the line
The Mason-Dixon line
Verder was de dag heel ontspannen. Pannenkoeken bakken, kanovaren, zwemmen, kortom lekker een beetje prutsen in de zon. Morgen weer naar Washington, het eind komt nu toch echt in zicht.
De grens is onderwerp van het voor ons zo bijzondere liedje “Sailing to Philadelphia” van Mark Knopfler. Op onze trouwkaart stond 10 jaar geleden een stukje uit de tekst, “ Another day will make it clear why the stars should guide us here”.We hebben destijds ons bootje ook Stargazer genoemd. We hadden toen nog geen plannen om dit gebied te bezoeken maar als je er zo dicht bij bent dan is het wel heel bijzonder om bij de oorsprong van je favoriete lied te staan.
We besluiten om bij de locals te vragen wat zij weten over de Mason-Dickson line, die hier tenslotte maar zo’n 15 mijl vandaan moet lopen. En dat is meteen raak. We vragen de mevrouw in het campingwinkeltje of zij misschien wel eens van astronoom Mason en ‘stargazer’ Dickson heeft gehoord Tot onze stomme verbazing zegt ze: “Do I know about Mason and Dickson, they lived around the corner when measuring the line! In fact they even left a measured stone, that we call the Stargazer Stone”. De steen blijkt een belangrijk meetpunt bij het vaststellen van de grenzen te zijn geweest. In het huis dat bij de locatie hoort hebben Mason en Dickson jarenlang hun uitvalbasis gehad. De mevrouw zegt dat de steen er na 250 jaar nog steeds ligt en niet te missen is. Ze wijst ons de weg naar Stargazer Road. Daar zien we de steen, die samen met de tuin en het huis zelfs deel blijkt uit te maken van een officiële ‘historical site’. Om die reden werd er in 1906 een muurtje om heen gezet, voorzien van een plaquette. Onwetend van dit alles bleken wij ons kamp precies te hebben opgeslagen bij wat we zo graag wilden zien.
We zullen er hier niet teveel over uitweiden, maar als je meer wilt weten over de Mason-Dixon line, klik dan hier.
Sailing to Philadelphia
I am Jeremiah Dixon
I am a Geordie Boy
A glass of wine with you, sir
And the ladies I'll enjoy
All Durham and Northumberland
Is measured up by my own hand
It was my fate from birth
To make my mark upon the earth...
He calls me Charlie Mason
A stargazer am I
It seems that I was born
To chart the evening sky
They'd cut me out for baking bread
But I had other dreams instead
This baker's boy from the west country
Would join the Royal Society...
We are sailing to Philadelphia
A world away from the coaly Tyne
Sailing to Philadelphia
To draw the line
The Mason-Dixon line
Now you're a good surveyor, Dixon
But I swear you'll make me mad
The West will kill us both
You gullible Geordie lad
You talk of liberty
How can America be free
A Geordie and a baker's boy
In the forest of the Iroquois...
Now hold your head up, Mason
See America lies there
The morning tide has raised
The capes of Delaware
Come up and feel the sun
A new morning is begun
Another day will make it clear
Why your stars should guide us here...
We are sailing to Philadelphia
A world away from the coaly Tyne
Sailing to Philadelphia
To draw the line
The Mason-Dixon line
Verder was de dag heel ontspannen. Pannenkoeken bakken, kanovaren, zwemmen, kortom lekker een beetje prutsen in de zon. Morgen weer naar Washington, het eind komt nu toch echt in zicht.
zondag 21 augustus 2011
Pennsylvania, noodweer , Philadelphia en de Liberty Bell, 19 augustus
Onze eerste nacht in Pennsylvania verliep, zacht gezegd, onstuimig. We hebben nog nooit zo’n heftig onweer meegemaakt! Onbedoeld hebben we het voor de jongens nog enger gemaakt door de auto van het slot te halen zodat ze, als ze wilden, in de auto konden gaan zitten. Het knipperen van de lichten gaf hun de indruk dat de bliksem op onze kampeerplek was ingeslagen.
De volgende ochtend kwamen er echt mensen kijken of we nog “ okay” waren. En dat waren we !!! Geen druppel lekkage, zelfs onze tarp hing nog goed. En verder hebben we prima geslapen.
Het weer zit weer mee en al gauw is het 32 graden. We nemen een duik in het zwembad en vertrekken tegen de middag naar Philadelphia. Onze auto parkeren we bij Eastwick Station. Een prima uitvalsbasis blijkt. De trein brengt ons naar het centrum van de stad. Daar wandelen we op ons gemak door de straten op weg naar de Liberty Bell.
Leuk om zo dicht bij een voorwerp te komen waar de groten der aarde ook bij hebben gestaan. We zien onder andere foto’s van Martin Luther King en Nelson Mandela. De symboliek van de bel is mooi, de beveiliging vinden we wat overdreven.
Na een picknick in een park bezoeken we nog het bezoekerscentrum en daarna zakken we weer af richting trein. Het is warm en we willen nog wat zwemmen op de camping. Onderweg worden we weer overvallen door onweersbuien, waar erg veel water uit valt. Ook nu doorstaat de kampeeruitrusting het weer glansrijk. Alleen het vuur krijgen we maar moeilijk aan de gang, want door de hoge luchtvochtigheid is zelfs het brandhout vochtig.
Door de storm van de afgelopen nacht is er geen internet: niet dat het niet gerepareerd kan worden, maar er schijnt een staking bij provider Verizon te zijn.
De volgende ochtend kwamen er echt mensen kijken of we nog “ okay” waren. En dat waren we !!! Geen druppel lekkage, zelfs onze tarp hing nog goed. En verder hebben we prima geslapen.
Het weer zit weer mee en al gauw is het 32 graden. We nemen een duik in het zwembad en vertrekken tegen de middag naar Philadelphia. Onze auto parkeren we bij Eastwick Station. Een prima uitvalsbasis blijkt. De trein brengt ons naar het centrum van de stad. Daar wandelen we op ons gemak door de straten op weg naar de Liberty Bell.
Leuk om zo dicht bij een voorwerp te komen waar de groten der aarde ook bij hebben gestaan. We zien onder andere foto’s van Martin Luther King en Nelson Mandela. De symboliek van de bel is mooi, de beveiliging vinden we wat overdreven.
Na een picknick in een park bezoeken we nog het bezoekerscentrum en daarna zakken we weer af richting trein. Het is warm en we willen nog wat zwemmen op de camping. Onderweg worden we weer overvallen door onweersbuien, waar erg veel water uit valt. Ook nu doorstaat de kampeeruitrusting het weer glansrijk. Alleen het vuur krijgen we maar moeilijk aan de gang, want door de hoge luchtvochtigheid is zelfs het brandhout vochtig.
Door de storm van de afgelopen nacht is er geen internet: niet dat het niet gerepareerd kan worden, maar er schijnt een staking bij provider Verizon te zijn.
donderdag 18 augustus 2011
Reisdag naar Pennsylvania, 19 augustus
Vandaag een flinke reisdag. Vroeg vertrokken vanuit New York in de richting van Philadelphia, maar wel via de Woodbury Common Outlets. Omdat we van te voren niet een echt plan hadden gemaakt, bleek deze omweg achteraf niet zo heel handig. Woodbury Common Outlets is wel het grootste en meest uitgebreide outlet centre tot nu toe. Ook grote merken als Prada, D&G, Gucci, Burberry, etc. zijn hier vertegenwoordigd. Als je van merken houdt, kun je hier je hart ophalen.
We hebben onze tenten opgeslagen op West Chester KOA in Pennsylvania, niet ver van Philadelphia. Een prachtige camping, waar we ons erg welkom voelen. Het is de laatste kampeerplek van deze reis. Nog drie nachten kamperen en dan reizen we door richting Washington, het eindpunt van de reis. Daar verblijven we dan nog twee nachten in een hotel: via Priceline hebben we twee kamers voor 60 dollar per nacht, terwijl de normale prijs 109 dollar is. Weer een leuke korting van 200 dollar via Priceline dus, het loont echt de moeite. Boeken moet je toch en je hebt echt het gevoel dat je iets wint.
We hebben onze tenten opgeslagen op West Chester KOA in Pennsylvania, niet ver van Philadelphia. Een prachtige camping, waar we ons erg welkom voelen. Het is de laatste kampeerplek van deze reis. Nog drie nachten kamperen en dan reizen we door richting Washington, het eindpunt van de reis. Daar verblijven we dan nog twee nachten in een hotel: via Priceline hebben we twee kamers voor 60 dollar per nacht, terwijl de normale prijs 109 dollar is. Weer een leuke korting van 200 dollar via Priceline dus, het loont echt de moeite. Boeken moet je toch en je hebt echt het gevoel dat je iets wint.
New York: bugs take over airfield, 18 augustus
We hadden misschien nog even op Google Maps moeten kijken gisteravond: Floyd Bennet Field is namelijk een in onbruik geraakte luchthaven. De eerste echte luchthaven van New York, ergens uit de jaren ’20 van de vorige eeuw. De locatie is hoe dan ook uniek. De oude gebouwen staan er nog, overal staan oude hangars – in diverse stadia van verval en sommigen in restauratie – er is een volkstuintjescomplex, een slipschool, een modelvliegbaan, Duidelijk zo’n oude industriële locatie waarvan je iets heel moois kan maken. Een camping op zo’n plek lijkt dan ook wel erg origineel.
De camping is bereikbaar via de oude start- en landingsbanen. Op zich een hele leuke manier om naar een kampeerterrein te komen. Helaas werden we er opgegeten door de muggen en bleek het spoeltoilet op 3 kilometer van de camping te liggen. Ook het openbaar vervoer werkte niet echt mee. Vooral in de buitenwijken neemt de snelheid van het metrosysteem snel af, zodat je nog lang onderweg kunt zijn: de reis van Manhattan naar de Rockaways – het eindpunt – duurde al met al twee uur. Dat is te lang voor de bedachte uitvalsbasis.
New Haven, Yale University en eindelijk een echt lekkere pasta, 17 augustus
Na alle nattigheid en ontberingen besluiten we dat het tijd wordt voor twee nachten hotel, zodat we onszelf en onze kleding weer eens lekker kunnen wassen en in een echt bed kunnen slapen. Via een foldertje met hotelaanbiedingen - overal langs de snelweg te krijgen en een aanrader om bij je te hebben - valt de keus op Courtyard by Marriot in New Haven. Deze plaats hadden wij in ons reisplan bedacht als handige uitvalsbasis voor een bezoek aan New York, maar ook vanwege het karakter als typische universiteitsstad: New Haven huisvest al sinds jaar en dag Yale University.
Courtyard by Marriot: we hebben al meerdere keren in hotels van dit concept gelogeerd en het is gewoon altijd goed. Uitstekende prijs-kwaliteit verhouding, gewoon een lekker hotel. Helaas is er maar voor één nacht ruimte voor ons, dus zullen we de volgende dag moeten improviseren waar we verblijven en hoe we dat inpassen in ons geplande bezoek aan NYC.
New Haven is een stijlvolle en hippe stad. Logisch, want de universiteit laat overal zijn invloed achter. Er zijn leuke, vlotte winkels, volgens de jongens en onszelf zelfs de leukste van deze reis en overal zijn sfeervolle eettentjes en barretjes. We eten bij “Basta”, waar we een spaghettischotel bestellen. Eerst met enige reserve, want na 3 weken zijn we op onze hoede hoe Amerikanen zelfs de meest eenvoudige gerechten weten te verprutsen. Maar eerlijk is eerlijk: de pasta en de saus die we proeven is zo on-Amerikaans dat het lijkt alsof we ergens in Italië zitten. Deze maaltijd komt op plaats één (gelijke plaats met de zalm van de jongens uiteraard).
’s Avonds bedenken we ons alternatief. We gaan kamperen op Floyd Bennet Field in de National Gateway Recreational Area aan de kust van New York (Brooklyn). Vlakbij loopt een metrolijn die ons vast in no-time tot midden in Manhattan zal brengen. De website van Reserve America belooft ons een unieke locatie, met de stad onder handbereik. Dat belooft wat…
Courtyard by Marriot: we hebben al meerdere keren in hotels van dit concept gelogeerd en het is gewoon altijd goed. Uitstekende prijs-kwaliteit verhouding, gewoon een lekker hotel. Helaas is er maar voor één nacht ruimte voor ons, dus zullen we de volgende dag moeten improviseren waar we verblijven en hoe we dat inpassen in ons geplande bezoek aan NYC.
New Haven is een stijlvolle en hippe stad. Logisch, want de universiteit laat overal zijn invloed achter. Er zijn leuke, vlotte winkels, volgens de jongens en onszelf zelfs de leukste van deze reis en overal zijn sfeervolle eettentjes en barretjes. We eten bij “Basta”, waar we een spaghettischotel bestellen. Eerst met enige reserve, want na 3 weken zijn we op onze hoede hoe Amerikanen zelfs de meest eenvoudige gerechten weten te verprutsen. Maar eerlijk is eerlijk: de pasta en de saus die we proeven is zo on-Amerikaans dat het lijkt alsof we ergens in Italië zitten. Deze maaltijd komt op plaats één (gelijke plaats met de zalm van de jongens uiteraard).
’s Avonds bedenken we ons alternatief. We gaan kamperen op Floyd Bennet Field in de National Gateway Recreational Area aan de kust van New York (Brooklyn). Vlakbij loopt een metrolijn die ons vast in no-time tot midden in Manhattan zal brengen. De website van Reserve America belooft ons een unieke locatie, met de stad onder handbereik. Dat belooft wat…
dinsdag 16 augustus 2011
Cape Cod
Onderweg van Boston naar Cape Cod bezoeken we Plimoth Plantation, een soort openluchtmuseum dat de geschiedenis vertelt van de eerste Engelsen die hier in de 17e eeuw aan land kwamen met de Mayflower II en hun kennismaking met de lokale bevolking (Wampoanaog indianen). Het museum bestaat uit een indianendorp en een Engelse nederzetting. Acteurs vertellen de geschiedenis. Het was een leuke en leerzame ervaring.
Cape Cod is een schiereiland.met mooie stranden. Het is hier behoorlijk toeristisch. Toen we aankwamen op Nickerson State Park stond er dan ook een bordje dat de camping vol was. Oeps…. toch maar proberen of er voor 2 tentjes toch nog een plekje is. En gelukkig was dat geen enkel probleem. Sterker nog, er zijn hier nog veel plekken leeg en we vermoeden dat ze gewoon het bordje vol zijn vergeten weg te halen. Het weer is dan ook niet zo heel mooi meer, waarschijnlijk is dit onze redding wat een plekje betreft. Het is dus zeker aan te raden om hier wel wat te reserveren. Het is een grote camping, waar je ook bootjes en kano’s kunt huren en fietsen voor een tochtje door de mooie omgeving.
We hebben een prachtig ruime plek, er passen nog wel 20 tentjes bij, en hebben de picknicktafel onder een paar bomen gezet zodat we een zeil konden spannen waaronder we kunnen zitten. Het is niet echt erg regenachtig maar soms vallen er een paar druppels. Het is dan wel fijn om niet direct alles hals over kop in de auto te hoeven proppen. Dat onze vooruitziende blik ruimschoots zou worden beloond wisten we bij het maken van deze overkapping nog niet. Je wordt van zo’n grote camping zonder beren in de buurt ook wel weer iets te gemakkelijk: een eekhoorn heeft zich ‘s nachts ons brood toegeëigend.
Dag 2 op Cape Cod begint een beetje miezerig. We besluiten eerst een rit door de omgeving te maken om wat mooie vuurtorentjes te spotten, aan zee te kijken en Provincetown te bezoeken. We kunnen dan ’s middags nog een fiets huren, want dan klaart het vast wel weer op.
Over Provincetown valt veel te schrijven, maar dat doen we hier maar niet. We willen het blog wel graag positief houden. Laten we het er maar op houden dat het niet aan de regen ligt, die inmiddels met bakken naar beneden komt. Dan maar op zoek naar die leuke vuurtorentjes.
Het begint die middag steeds harder te regenen, de slagregen is op een goed moment zelfs onophoudelijk en ook boven de oceaan zie je bijna niets meer. Als je uit de auto stapt regen je binnen een seconde helemaal doornat. Het ziet er onheilspellend uit. We beginnen ons zelfs voorzichtig af te vragen of en hoe onze tentjes het noodweer doorstaan. Onderweg kopen we een krantje en zien we dat New York City – toch niet echt heel ver weg – is ondergelopen. De vooruitzichten zijn gelukkig vrij redelijk.
Om een lang verhaal toch een beetje kort te houden: we hadden een eigen zwembad voor de tent, maar voor de rest viel de schade reuze mee.
Cape Cod is een schiereiland.met mooie stranden. Het is hier behoorlijk toeristisch. Toen we aankwamen op Nickerson State Park stond er dan ook een bordje dat de camping vol was. Oeps…. toch maar proberen of er voor 2 tentjes toch nog een plekje is. En gelukkig was dat geen enkel probleem. Sterker nog, er zijn hier nog veel plekken leeg en we vermoeden dat ze gewoon het bordje vol zijn vergeten weg te halen. Het weer is dan ook niet zo heel mooi meer, waarschijnlijk is dit onze redding wat een plekje betreft. Het is dus zeker aan te raden om hier wel wat te reserveren. Het is een grote camping, waar je ook bootjes en kano’s kunt huren en fietsen voor een tochtje door de mooie omgeving.
We hebben een prachtig ruime plek, er passen nog wel 20 tentjes bij, en hebben de picknicktafel onder een paar bomen gezet zodat we een zeil konden spannen waaronder we kunnen zitten. Het is niet echt erg regenachtig maar soms vallen er een paar druppels. Het is dan wel fijn om niet direct alles hals over kop in de auto te hoeven proppen. Dat onze vooruitziende blik ruimschoots zou worden beloond wisten we bij het maken van deze overkapping nog niet. Je wordt van zo’n grote camping zonder beren in de buurt ook wel weer iets te gemakkelijk: een eekhoorn heeft zich ‘s nachts ons brood toegeëigend.
Dag 2 op Cape Cod begint een beetje miezerig. We besluiten eerst een rit door de omgeving te maken om wat mooie vuurtorentjes te spotten, aan zee te kijken en Provincetown te bezoeken. We kunnen dan ’s middags nog een fiets huren, want dan klaart het vast wel weer op.
Over Provincetown valt veel te schrijven, maar dat doen we hier maar niet. We willen het blog wel graag positief houden. Laten we het er maar op houden dat het niet aan de regen ligt, die inmiddels met bakken naar beneden komt. Dan maar op zoek naar die leuke vuurtorentjes.
Het begint die middag steeds harder te regenen, de slagregen is op een goed moment zelfs onophoudelijk en ook boven de oceaan zie je bijna niets meer. Als je uit de auto stapt regen je binnen een seconde helemaal doornat. Het ziet er onheilspellend uit. We beginnen ons zelfs voorzichtig af te vragen of en hoe onze tentjes het noodweer doorstaan. Onderweg kopen we een krantje en zien we dat New York City – toch niet echt heel ver weg – is ondergelopen. De vooruitzichten zijn gelukkig vrij redelijk.
Om een lang verhaal toch een beetje kort te houden: we hadden een eigen zwembad voor de tent, maar voor de rest viel de schade reuze mee.
zondag 14 augustus 2011
Boston
Na een eerste poging om met de metro naar de stad af te reizen (de metro/ trein rijdt eens in de 3 uur) parkeren we de auto bij het metrostation in Quincy centre en nemen we we van daar uit de metro naar Park waar de Freedom trail begint.
Het is onverwacht warm en het begin van de trail is erg druk maar al gauw wordt het een rustige wandeling van 5 kilometer door Boston. Boston is een mooie historische stad, gesticht in de 17e eeuw. Veel Europese invloeden. Prachtige jugendstil gebouwen die aanleunen tegen en integreren met moderne hoogbouw. We wandelen door de mooie Italiaanse wijk met de vele eettentjes en mooie geveltjes en steken de Charles river over om naar Bunker Hill te wandelen.
We nemen de metro terug naar het centrum (nog een extra stevige wandeling) en gaan weer terug naar het centrum waar we nog wat winkelen.
Om half 8 zijn we terug op de camping, we hebben geen voeten meer over maar zijn meer dan tevreden over het verloop van de dag. Boston is een echte aanrader !
Salem, 12 augustus
Zelfs met navigatie in de auto is het nog een hele toer om door Boston te rijden. Het verkeer is druk, rommelig, de wegen en kruisingen erg onoverzichtelijk, kortom zenuwslopend. Toch slaagden we er in aan te komen in Salem, bekend vanwege de heksenvervolgingen in de 17e eeuw.
Salem is een toeristisch dorp dat helemaal in het teken staat van ‘witchcraft’, hekserij. De heksenjacht begon hier in 1693 toen twee meisjes voodoo leerden van de uit Barbados afkomstige hulp van het gezin. Voor de hulp de normaalste zaak van de wereld, maar de meisjes wisten dat het not done was binnen de christelijke kring waarbinnen zij verkeerden. Toen de meisjes vreemd gedrag gingen vertonen werden er verklaringen gezocht. Er werd geen oorzaak gevonden en dus moest het wel het werk zijn van de duivel. Met name de vertegenwoordigers van de duivel zouden dan heksen zijn. Hiermee werd de hysterie ingeleid, die 19 levens heeft geëist en 200 veroordelingen wegens hekserij. De plekken die geschiedkundig interessant zijn, zijn helaas in de jaren ’60 verloren gegaan. Op de plek waar de slachtoffers werden opgehangen staat nu een Dunkin’ Donuts. Met op de parkeerplaats een bescheiden verwijzing naar de geschiedenis.
We hebben een wat vaag museum bezocht, waar de hele geschiedenis met decorstukken en poppen werd uitgebeeld. Hierna een ijsje gegeten en wat winkeltjes bezocht met heksenpulletjes en toen hadden we het wel gezien.
De jongen hebben vanavond een lekkere maaltijd gekookt met op de huid gebakken zalm, hash brownes en verse broccoli. Daarna geprobeerd om een bioscoop op te starten met de laptop, maar die is echt te oud aan het worden om een nieuwe DVD af te spelen.
Salem is een toeristisch dorp dat helemaal in het teken staat van ‘witchcraft’, hekserij. De heksenjacht begon hier in 1693 toen twee meisjes voodoo leerden van de uit Barbados afkomstige hulp van het gezin. Voor de hulp de normaalste zaak van de wereld, maar de meisjes wisten dat het not done was binnen de christelijke kring waarbinnen zij verkeerden. Toen de meisjes vreemd gedrag gingen vertonen werden er verklaringen gezocht. Er werd geen oorzaak gevonden en dus moest het wel het werk zijn van de duivel. Met name de vertegenwoordigers van de duivel zouden dan heksen zijn. Hiermee werd de hysterie ingeleid, die 19 levens heeft geëist en 200 veroordelingen wegens hekserij. De plekken die geschiedkundig interessant zijn, zijn helaas in de jaren ’60 verloren gegaan. Op de plek waar de slachtoffers werden opgehangen staat nu een Dunkin’ Donuts. Met op de parkeerplaats een bescheiden verwijzing naar de geschiedenis.
We hebben een wat vaag museum bezocht, waar de hele geschiedenis met decorstukken en poppen werd uitgebeeld. Hierna een ijsje gegeten en wat winkeltjes bezocht met heksenpulletjes en toen hadden we het wel gezien.
De jongen hebben vanavond een lekkere maaltijd gekookt met op de huid gebakken zalm, hash brownes en verse broccoli. Daarna geprobeerd om een bioscoop op te starten met de laptop, maar die is echt te oud aan het worden om een nieuwe DVD af te spelen.
vrijdag 12 augustus 2011
Op weg naar Boston en een bezoek aan Canterbury Shaker Village, 11 augustus
We zijn aangekomen op Wompatuck State Park op steenworp afstand van Boston, waar we met onze tenten in het bos staan. We kamperen hier voor maar 17 dollar per nacht en daar is zelfs stroom bij inbegrepen. Met uitzondering van Dewolf SP zijn onze ervaringen met kamperen in de State Parks prima en ook hier is alles netjes in orde.
Toen we gisteren onderweg waren hebben we een bezoek gebracht aan Canterbury Shaker Village, waar we zeer van onder de indruk zijn geraakt.
De Shakers is een religieuze gemeenschap van monniken en nonnen, die van oorsprong uit Engeland kwamen en daar bekend stonden als Quakers. Zij zijn zelfvoorzienend en erg vooruitstrevend: zij geloven in iets terug doen voor de wereld, waarbij de technologie ze kan helpen. De Shakers zorgden er voor dat ze goed geïnformeerd waren over alle ontwikkelingen in de wereld: ze lazen kranten en hadden en uitgebreide bibliotheek. Zij waren in de 19e eeuw dan ook meestal de eersten die konden beschikken over stoommachines, elektriciteit en de andere grote uitvindingen van die tijd. De groepen geloven sterk in gelijkwaardigheid van ras en sexe en hebben een pacifistische levensovertuiging. De gemeenschappen namen de zorg op zich voor weeskinderen en ook eenoudergezinnen sloten zich bij de gemeenschap aan. Op oude foto’s dachten wij eerst grote gezinnen te zien, maar dat bleek dus niet zo te zijn. Naast zelfvoorziening dreven zij ook handel met de ‘outside world’.
In Shakers Village is in 1992 de laatste bewoonster overleden. Omdat de Shakers zelf hadden zien aankomen dat hun gemeenschap hier op een dag zou ophouden te bestaan, hebben zij ook zelf het initiatief genomen hun dorpje een museale bestemming te geven. Het wordt met heel veel zorg en liefde in stand gehouden. Enthousiaste vrijwilligers kunnen heel veel vertellen over de Shakers en dat doen ze dan ook graag. Wij hebben hier echt wat opgestoken over deze bijzondere en inspirerende gemeenschap.
Hoewel de groep maar uit zo’n 150 mensen bestond, waren er veel voorzieningen: een eigen naaiatelier, een timmerfabriek, een brandweerkazerne, een piepklein ziekenhuisje met operatiekamer, een bibliotheek. Shakers stonden bekend om hun gezonde levensstijl en werden, zeker voor die tijd, zeer oud.
Opvallend vonden wij de mooi gedecoreerde wanden in de timmerfabriek en op de wanden van de brandweerkazerne. Een vrijwilliger legde ons uit dat de platen van tin waren en dat deze vinding was bedoeld om bepaalde ruimten en gebouwen brandwerend te maken. Tegenwoordig weten wij dat dit juist niet zo handig is, omdat je bij een brand dan eigenlijk het effect van een oven krijgt met kans op backdraft als de ramen springen. De toepassing zegt wel iets over het grote vernuft waarmee de Shakers zochten naar allerlei innovaties.
Het is het omrijden meer dan waar geweest en – vergeleken met Amish House and Village in Lancaster – zeer authentiek.
Toen we gisteren onderweg waren hebben we een bezoek gebracht aan Canterbury Shaker Village, waar we zeer van onder de indruk zijn geraakt.
De Shakers is een religieuze gemeenschap van monniken en nonnen, die van oorsprong uit Engeland kwamen en daar bekend stonden als Quakers. Zij zijn zelfvoorzienend en erg vooruitstrevend: zij geloven in iets terug doen voor de wereld, waarbij de technologie ze kan helpen. De Shakers zorgden er voor dat ze goed geïnformeerd waren over alle ontwikkelingen in de wereld: ze lazen kranten en hadden en uitgebreide bibliotheek. Zij waren in de 19e eeuw dan ook meestal de eersten die konden beschikken over stoommachines, elektriciteit en de andere grote uitvindingen van die tijd. De groepen geloven sterk in gelijkwaardigheid van ras en sexe en hebben een pacifistische levensovertuiging. De gemeenschappen namen de zorg op zich voor weeskinderen en ook eenoudergezinnen sloten zich bij de gemeenschap aan. Op oude foto’s dachten wij eerst grote gezinnen te zien, maar dat bleek dus niet zo te zijn. Naast zelfvoorziening dreven zij ook handel met de ‘outside world’.
In Shakers Village is in 1992 de laatste bewoonster overleden. Omdat de Shakers zelf hadden zien aankomen dat hun gemeenschap hier op een dag zou ophouden te bestaan, hebben zij ook zelf het initiatief genomen hun dorpje een museale bestemming te geven. Het wordt met heel veel zorg en liefde in stand gehouden. Enthousiaste vrijwilligers kunnen heel veel vertellen over de Shakers en dat doen ze dan ook graag. Wij hebben hier echt wat opgestoken over deze bijzondere en inspirerende gemeenschap.
Hoewel de groep maar uit zo’n 150 mensen bestond, waren er veel voorzieningen: een eigen naaiatelier, een timmerfabriek, een brandweerkazerne, een piepklein ziekenhuisje met operatiekamer, een bibliotheek. Shakers stonden bekend om hun gezonde levensstijl en werden, zeker voor die tijd, zeer oud.
Opvallend vonden wij de mooi gedecoreerde wanden in de timmerfabriek en op de wanden van de brandweerkazerne. Een vrijwilliger legde ons uit dat de platen van tin waren en dat deze vinding was bedoeld om bepaalde ruimten en gebouwen brandwerend te maken. Tegenwoordig weten wij dat dit juist niet zo handig is, omdat je bij een brand dan eigenlijk het effect van een oven krijgt met kans op backdraft als de ramen springen. De toepassing zegt wel iets over het grote vernuft waarmee de Shakers zochten naar allerlei innovaties.
Het is het omrijden meer dan waar geweest en – vergeleken met Amish House and Village in Lancaster – zeer authentiek.
donderdag 11 augustus 2011
White Mountains National Forest 10 augustus
Regen en onweer. Wat doe je als je in twee kleine tentjes aan het kamperen bent en het is slecht weer? Dan ga je niet kanovaren en ook geen trails lopen. Dan ga je winkelen in het dichtstbijzijnde outlet centre. Daar hoef je dus niet voor naar Amerika als je in Lelystad woont en Batavia Stad om de hoek hebt, wat overigens veel mooier is dan Settlers Outlet waar we terecht zijn gekomen.
We rijden via het plaatsje North Conway en waar we eerder op de dag vrijwel niemand tegen kwamen, komen we hier acuut in de file terecht. Het is een toeristische wintersportplaats, die ook in de zomer blijkbaar erg in trek is.
Na ons winkelavontuur willen we wel even met het treintje naar boven op Mount Washington, de hoogste berg in het noordoosten. We komen er achter dat een ritje maar liefst 62 dollar per persoon kost. We vinden dit een onwaarschijnlijk hoge prijs en besluiten om niet de berg op te gaan.
Als klap op de vuurpijl vergeten we ons avondeten in de Wal Mart, dat in een tasje bij de kassa blijft hangen. Veel was het toch al niet, want deze winkel blijkt geen groente- en fruitafdeling te hebben (!). We eten wat we nog hebben, met twee chagrijnige pubers opgepropt in een van de kleine tentjes tijdens een fikse onweersbui. Gelukkig hebben we de whiskey nog…
We maken van de nood een deugd door in een snikhete laundry wasjes te doen, terwijl de jongens buiten onder het afdak op een schommelstoel zitten en proberen op facebook contact te leggen met iedereen in Nederland die slaapt.
We rijden via het plaatsje North Conway en waar we eerder op de dag vrijwel niemand tegen kwamen, komen we hier acuut in de file terecht. Het is een toeristische wintersportplaats, die ook in de zomer blijkbaar erg in trek is.
Na ons winkelavontuur willen we wel even met het treintje naar boven op Mount Washington, de hoogste berg in het noordoosten. We komen er achter dat een ritje maar liefst 62 dollar per persoon kost. We vinden dit een onwaarschijnlijk hoge prijs en besluiten om niet de berg op te gaan.
Als klap op de vuurpijl vergeten we ons avondeten in de Wal Mart, dat in een tasje bij de kassa blijft hangen. Veel was het toch al niet, want deze winkel blijkt geen groente- en fruitafdeling te hebben (!). We eten wat we nog hebben, met twee chagrijnige pubers opgepropt in een van de kleine tentjes tijdens een fikse onweersbui. Gelukkig hebben we de whiskey nog…
We maken van de nood een deugd door in een snikhete laundry wasjes te doen, terwijl de jongens buiten onder het afdak op een schommelstoel zitten en proberen op facebook contact te leggen met iedereen in Nederland die slaapt.
Via Vermont naar New Hampshire (White Mountains National Forest) 9 augustus
Omdat het vanuit de omgeving van Lake Placid naar de White Mountains wel een flink stuk rijden is, besluiten we de rit in twee etappes te verdelen: Zo kunnen we een tussenstop inbouwen bij de ijsfabriek van Ben en Jerry’s, die door publiek kan worden bezocht.
We doen mee met een rondleiding (kje) door de fabriek, wat overigens niet duur is en je krijgt nog klein gratis ijsje ook. Een knap staaltje marketing en de ohhh en ahhh’s van de Amerikanen zijn weer niet van de lucht. Wij als nuchtere Hollanders bekijken het met verbazing en moeten er eigenlijk wel om lachen.
Bij het vervolg van onze rit kwamen we vlak achter een vreselijk ongeluk een tijdje stil te staan, totdat een State Trooper ons kwam vertellen dat we beter konden omkeren en een andere route konden nemen. Toen hebben we zowaar nog off road gereden met de auto, die daarvoor totaal ongeschikt is. De dag eindigt bij Twin Mountain Campground.
We doen mee met een rondleiding (kje) door de fabriek, wat overigens niet duur is en je krijgt nog klein gratis ijsje ook. Een knap staaltje marketing en de ohhh en ahhh’s van de Amerikanen zijn weer niet van de lucht. Wij als nuchtere Hollanders bekijken het met verbazing en moeten er eigenlijk wel om lachen.
Bij het vervolg van onze rit kwamen we vlak achter een vreselijk ongeluk een tijdje stil te staan, totdat een State Trooper ons kwam vertellen dat we beter konden omkeren en een andere route konden nemen. Toen hebben we zowaar nog off road gereden met de auto, die daarvoor totaal ongeschikt is. De dag eindigt bij Twin Mountain Campground.
woensdag 10 augustus 2011
Adirondacks bij Lake Placid, 7 en 8 augustus
Een KOA Campground is op z’n tijd erg handig, bijvoorbeeld om even de was te doen. Ook hebben deze campings allemaal wifi, zodat we vanaf de picknicktafel voor de tent een blog kunnen posten.
Vandaag was een relaxte dag. We hadden ons voorbereid op het lopen van een trail bij High Falls Gorge, hier vlak in de buurt, en daarom hadden we met het oog op de broeierige warmte een flinke watervoorraad meegenomen. Dat bleek bij deze trail niet echt erg nodig. Nadat we de toegang hadden betaald – zo’n 10 dollar per persoon, als bewijs waarvan we zelfs een polsbandje om hadden gekregen – zijn we aan de trail begonnen. Deze blijkt rondom maar 1 mijl te zijn en voert via een constructie van bruggen en looppaden langs en over de gorge. Vanwege onderhoudswerkzaamheden konden we geen roundtrip maken, maar moesten we langs hetzelfde pad terug. Het is een spectaculair mooie waterval, dat wel, maar een echte trail is het niet. Ook een andere trail op het terrein, die we er achter aan liepen, maakte ons nog niet moe.
Lake Placid is een leuk stadje. Natuurlijk veel winkeltjes die in dit soort gebieden nou eenmaal allemaal dezelfde meuk verkopen, maar ook winter- en watersportzaken. Het sfeertje is er prima, relaxed. Tom heeft een skateboard gekocht, dat als het mee wil zitten in de handbagage mee terug gaat reizen.
Verder hebben we vandaag op ons kleine kooktoestelletje een heuse “Hollandse maaltijd” bereid: karbonades, aardappelblokjes en kool. Natuurlijk mag ook vanavond het kampvuur weer niet ontbreken.
Morgen reizen we door naar White Mountains National Forest in Vermont. Met een tussenstop bij de ijsfabriek van Ben en Jerry’s.
zondag 7 augustus 2011
1000 'Islands & Adirondacks ( 6, 7 augustus )
Na een kort verblijf bij de Thousand Islands zijn we vandaag aangekomen in het Adirondack gebergte bij Lake Placid.
De Thousand Islands vielen ons wat tegen. Niet qua natuur maar wel de toegankelijkheid. Misschien zaten we net verkeerd op Dewolf point camping. We hebben rondgereden, brochures bekeken etc. maar we kwamen er niet achter waar we leuk een zeilbootje of kano konden huren. Op een gegeven moment reden we in een schattig dorp en zagen daar een winkel. Nog even snel wat boodschappen doen dachten we. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan..... er was niets !! Nou ja weinig dan. We konden kiezen uit twee kleine blikjes doperwten of sperziebonen. Ook de camping viel tegen. Het sanitair was zwaar verouderd en oogde morsig. We hebben dus besloten om na een nacht de tentjes weer in te pakken en door te reizen naar Lake Placid. Goede keuze ! Lake Placid is een schattig, wel wat toeristisch plaatsje dat tussen twee meren geklemd ligt.
De Thousand Islands vielen ons wat tegen. Niet qua natuur maar wel de toegankelijkheid. Misschien zaten we net verkeerd op Dewolf point camping. We hebben rondgereden, brochures bekeken etc. maar we kwamen er niet achter waar we leuk een zeilbootje of kano konden huren. Op een gegeven moment reden we in een schattig dorp en zagen daar een winkel. Nog even snel wat boodschappen doen dachten we. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan..... er was niets !! Nou ja weinig dan. We konden kiezen uit twee kleine blikjes doperwten of sperziebonen. Ook de camping viel tegen. Het sanitair was zwaar verouderd en oogde morsig. We hebben dus besloten om na een nacht de tentjes weer in te pakken en door te reizen naar Lake Placid. Goede keuze ! Lake Placid is een schattig, wel wat toeristisch plaatsje dat tussen twee meren geklemd ligt.
vrijdag 5 augustus 2011
5 augustus Toronto, Canada
Toronto is een mooie stad. Het valt op dat het een stad is waar vooral ook veel mensen wonen. Heb je in Manhattan (New York) vooral veel wolkenkrabbers waar kantoren in gevestigd zijn, hier zijn dat veelal appartementencomplexen.
De architectuur is hier prachtig. Oud en nieuw staan zeer sfeervol naast elkaar. Pitoreske huisjes ingeklemd tussen grote gebouwen. Veel plantsoentjes en groen. Het is een grote stad maar hij voelt niet overweldigend aan.
Ons hotel is netjes. We zitten op de achtste verdieping met uitzicht op straat. Onze kamers liggen naast elkaar.
Gisterenavond hebben we de buurt verkend en kwamen we erachter dat een deel van de straat waar ons hotel staat de PC Hoofdstraat van Toronto is. Hier zitten onder andere Gucci, D&G etc.
Vanochtend zijn we met de metro vaar de CN toren afgereisd. De jongens wilden de toren in terwijl wij ons zouden vermaken op het plein onder de toren met onder andere naar mensen kijken. Tot onze verbazing waren ze binnen drie kwartier al weer terug. Wat bleek, dat was de tijd die ze nodig hadden om bij de ticketverkoop te komen. De jongen achter het loket vertelde dat de wachtrij vanaf daar nog 2 uur bedroeg. Dat vonden Tom en Merijn veel te lang en zodoende zagen ze er maar vanaf.
Daarna hebben we een blik geworpen in het stadion van de Blue Jays en zijn we op een oud spoorwegen loodsterrein geweest, prachtig opgeknapt en er zitten nu winkels, eettentjes en een brouwerij in.
Na een wandeling langs het water (voor zover dat kan) terug met de tram.
Vanavond hebben we een korte wandeling gemaakt in de buurt. Veel leuke eettentjes, Gezellige sfeer in de straten, mooie huizen, straatjes. En vooral veel mooie mensen in mooie auto's.
De architectuur is hier prachtig. Oud en nieuw staan zeer sfeervol naast elkaar. Pitoreske huisjes ingeklemd tussen grote gebouwen. Veel plantsoentjes en groen. Het is een grote stad maar hij voelt niet overweldigend aan.
Ons hotel is netjes. We zitten op de achtste verdieping met uitzicht op straat. Onze kamers liggen naast elkaar.
Gisterenavond hebben we de buurt verkend en kwamen we erachter dat een deel van de straat waar ons hotel staat de PC Hoofdstraat van Toronto is. Hier zitten onder andere Gucci, D&G etc.
Vanochtend zijn we met de metro vaar de CN toren afgereisd. De jongens wilden de toren in terwijl wij ons zouden vermaken op het plein onder de toren met onder andere naar mensen kijken. Tot onze verbazing waren ze binnen drie kwartier al weer terug. Wat bleek, dat was de tijd die ze nodig hadden om bij de ticketverkoop te komen. De jongen achter het loket vertelde dat de wachtrij vanaf daar nog 2 uur bedroeg. Dat vonden Tom en Merijn veel te lang en zodoende zagen ze er maar vanaf.
Daarna hebben we een blik geworpen in het stadion van de Blue Jays en zijn we op een oud spoorwegen loodsterrein geweest, prachtig opgeknapt en er zitten nu winkels, eettentjes en een brouwerij in.
Na een wandeling langs het water (voor zover dat kan) terug met de tram.
Vanavond hebben we een korte wandeling gemaakt in de buurt. Veel leuke eettentjes, Gezellige sfeer in de straten, mooie huizen, straatjes. En vooral veel mooie mensen in mooie auto's.
donderdag 4 augustus 2011
Niagara Watervallen..... ( 3 & 4 augustus)
Daar zijn ze dan, de beroemdste watervallen ter wereld! We komen na een zeer voorspoedige reis aan aan de Amerikaanse zijde van de watervallen en kunnen onze nieuwsgierigheid niet bedwingen. Zo snel mogelijk de auto parkeren en dan wandelen langs het water naar de watervallen. Ze maken indruk... de omgeving ook, maar dan in negatieve zin. Veel slecht onderhouden winkels, parkeerplaatsen.... kortom onverzorgd.
We verlaten de VS na dit korte bezoek en rijden via de Rainbow bridge Canada binnen. Wat direct opvalt is dat het er hier zeer verzorgd uitziet. Wat een prachtig uitzicht op de watervallen. Na wat zoekwerk komen we aan bij ons hotel, Sheraton Niagara Falls View. Er wordt ons een upgrade voor een bubbelbad aangeboden en na al het kamperen kunnen we wel wat extra hulp bij het losweken van het vuil gebruiken, graag dus. We krijgen de slappe lach als we het bad in de kamer zien staan. Een reusachtig bad in de vorm van een hart.
We blijven de rest van de middag bij de watervallen rondhangen en eten wat bij Friday's.
's Avonds gaan we weer terug naar de watervallen om ze verlicht te bekijken. Kitsch met een hoofdletter K maar ik moet zeggen, maar het had ook wel charme.
De volgende ochtend zijn we bij tijd op voor een bezoek met The Maid of the Mist aan de watervallen. Wat is dat een geweldige ervaring! Je vaart met een bootje tot onder aan de watervallen waar je werkelijk in de slagregens terecht komt. Iedereen is verkleed in een blauwe regenponcho en dat werkt behoorlijk op je lachspieren. We leken wel een horde smurfen.
Tegen de middag door naar Toronto. Ook deze reis verliep vlot. Zonder Garmin want we hebben alleen de kaart van de VS in de Garmin staan. Met google maps had Michiel al een goed beeld waar we moesten zijn. En dat bleek heel goed te kloppen. Onze eerste indruk, " Wat een mooie stad ". En heerlijk gegeten voor weinig bij de " Noodle Bowl" aan Bloor street voor nog geen 10 dollar per persoon.
We verlaten de VS na dit korte bezoek en rijden via de Rainbow bridge Canada binnen. Wat direct opvalt is dat het er hier zeer verzorgd uitziet. Wat een prachtig uitzicht op de watervallen. Na wat zoekwerk komen we aan bij ons hotel, Sheraton Niagara Falls View. Er wordt ons een upgrade voor een bubbelbad aangeboden en na al het kamperen kunnen we wel wat extra hulp bij het losweken van het vuil gebruiken, graag dus. We krijgen de slappe lach als we het bad in de kamer zien staan. Een reusachtig bad in de vorm van een hart.
We blijven de rest van de middag bij de watervallen rondhangen en eten wat bij Friday's.
's Avonds gaan we weer terug naar de watervallen om ze verlicht te bekijken. Kitsch met een hoofdletter K maar ik moet zeggen, maar het had ook wel charme.
De volgende ochtend zijn we bij tijd op voor een bezoek met The Maid of the Mist aan de watervallen. Wat is dat een geweldige ervaring! Je vaart met een bootje tot onder aan de watervallen waar je werkelijk in de slagregens terecht komt. Iedereen is verkleed in een blauwe regenponcho en dat werkt behoorlijk op je lachspieren. We leken wel een horde smurfen.
Tegen de middag door naar Toronto. Ook deze reis verliep vlot. Zonder Garmin want we hebben alleen de kaart van de VS in de Garmin staan. Met google maps had Michiel al een goed beeld waar we moesten zijn. En dat bleek heel goed te kloppen. Onze eerste indruk, " Wat een mooie stad ". En heerlijk gegeten voor weinig bij de " Noodle Bowl" aan Bloor street voor nog geen 10 dollar per persoon.
woensdag 3 augustus 2011
1 en 2 augustus: Finger Lakes District (Robert H Treman SP en Watkins Glen SP)
Wat is het hier mooi. We staan op Pine Creek Campground op Robert H. Treman State Park. Het park ligt in het Finger Lake District, een gebied dat bestaat uit bergen en diepe kloven dat tienduizenden jaren geleden door gletsjers werd vorm gegeven. Waar het ijs vertrok bleven de meren, die de vele riviertjes hier voeden. Hier komen de mooiste watervallen voor.
Vanaf de campground hebben we vandaag trails gelopen. Eerst de Gorge Trail, die langs de rivier en de watervallen voert. Hoewel deze trail enkele reis maar 2,25 mijl lang is, gaat het stevig omhoog en dat voelen we aardig in onze benen. Bij één van de watervallen kunnen de jongens even zwemmen. Terug gaan we langs de South Rim Trail, aan de andere kant van de rivier.
Daarna bezoeken we ook Watkins Glen, een half uurtje rijden verderop. Daar is het veel drukker dan bij onze campground, maar de watervallen zijn hier dan ook erg spectaculair. Over een afstand van 1,5 mijl zijn er maar liefst 19 achter elkaar. Het begint bijna op een watervallenvakantie te lijken, met als spectaculair hoogtepunt waarschijnlijk morgen de Niagara Falls.
De camping is erg netjes, met ruime plekken, schoon sanitair en er is een natuurlijk zwembad onder aan een waterval. De jongens hebben nog leuke plaatjes geschoten met het onderwatercameraatje.
Vanaf de campground hebben we vandaag trails gelopen. Eerst de Gorge Trail, die langs de rivier en de watervallen voert. Hoewel deze trail enkele reis maar 2,25 mijl lang is, gaat het stevig omhoog en dat voelen we aardig in onze benen. Bij één van de watervallen kunnen de jongens even zwemmen. Terug gaan we langs de South Rim Trail, aan de andere kant van de rivier.
Daarna bezoeken we ook Watkins Glen, een half uurtje rijden verderop. Daar is het veel drukker dan bij onze campground, maar de watervallen zijn hier dan ook erg spectaculair. Over een afstand van 1,5 mijl zijn er maar liefst 19 achter elkaar. Het begint bijna op een watervallenvakantie te lijken, met als spectaculair hoogtepunt waarschijnlijk morgen de Niagara Falls.
De camping is erg netjes, met ruime plekken, schoon sanitair en er is een natuurlijk zwembad onder aan een waterval. De jongens hebben nog leuke plaatjes geschoten met het onderwatercameraatje.
Abonneren op:
Posts (Atom)